Wyrok uniewinniający w sprawie o spowodowanien ciężkiego uszczerbku na zdrowiu w postaci ciężkiego kalectwa (czyn z art. 156 § 1 pkt 2 kk)

Wyrokiem z dnia 21 grudnia 2021 r. Sąd Okręgowy w Katowicach uniewinnił Klienta Kancelarii od zarzucanego mu czynu spowodowania ciężkiego uszczerbku na zdrowiu pokrzywdzonego w postaci ciężkiego kalectwa (uszkodzenia gałki ocznej).

Sygnatura akt: XXI K 246/19

Sprawę jako obrońca prowadził adwokat Sebastian Wilczyński.

Oto niektóre fragmenty uzasadnienia wyroku:

„(…) Zgromadzone w niniejszej sprawie dowody, które Sąd wszechstronnie ocenił na podstawie art. 7 k.p.k, nie pozwoliły na niebudzące wątpliwości ustalenie, że to oskarżony dopuścił się zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu. (…) Z tych względów wydanie wyroku uniewinniającego jest konieczne nie tylko wówczas, gdy wykazano niewinność oskarżonego, lecz również wtedy, gdy nie udowodniono mu, że jest winny popełnienia zarzuconego mu przestępstwa. W tym ostatnim wypadku wystarczy zatem, że twierdzenia oskarżonego, negującego tezy aktu oskarżenia, zostaną uprawdopodobnione. Co więcej, wyrok uniewinniający musi zapaść również i w takiej sytuacji, gdy wykazywana przez oskarżonego teza jest wprawdzie nieuprawdopodobniona, ale też nie zdołano mu udowodnić sprawstwa i winy (tak: postanowienie Sądu Najwyższego z 18 grudnia 2008 r., V KK 267/08, Biul. PK 2009, nr 2, poz. 66; wyrok Sądu Najwyższego z 28 marca 2008 r., III KK 484/07, LEX nr 370249; wyrok Sądu Najwyższego z 21 listopada 2007 r., V KK 186/07, OSNK 2007, nr 1, poz. 2669, A. Gaberle, Dowody w sądowym postępowaniu karnym. Warszawa 2007).

(…). Reasumując wskazać należy, że wydanie wyroku skazującego w jakiejkolwiek sprawie, musi być logiczną konsekwencją wynikającego ze swobodnej oceny dowodów przeświadczenia Sądu, że wina została udowodniona w sposób przewidziany przepisami kodeksu postępowania karnego. Wydanie wyroku skazującego, mimo braku dowodów winy, nie licuje bowiem z powagą ustanowionego prawa. W realiach niniejszej sprawy brak wiarygodnych jest dowodów potwierdzających tezę wniesionego do Sądu Okręgowego w Katowicach aktu oskarżenia. Przypisanie w tym zakresie sprawstwa akurat oskarżonemu nie może nastąpić wyłącznie w oparciu o zeznania S.G., z których wynika, że w bezpośrednim sąsiedztwie czasowym zdarzenia, w wyniku którego pokrzywdzony doznał obrażeń oka, oskarżony szybkim krokiem schodził po schodach kamienicy, w której doszło do przedmiotowego zdarzenia i minął wówczas świadka S.G. Zeznania te stanowią wyłącznie dowód poszlakowy wskazujący, że oskarżony znajdował się w bezpośrednim pobliżu miejsca zdarzenia w momencie, gdy pokrzywdzony R.D. doznał obrażeń ciała. (…) W świetle przywołanych okoliczności brak jest podstaw, aby stwierdzić, że zebrane w sprawie poszlaki tworzą nierozerwalny łańcuch wskazujący w sposób kategoryczny na winę M.Sz. Rozstrzygnięcie uniewinniające jest zatem zabiegiem koniecznym”.